Boroka stareczka!

Jednako wylyź tak wysoko ze małym bajtlym, a potym jeszcze ze modym psiokym, co sie naszym synkom uwidzioł, to niy bōło tak łaps! We jednyj rynce miałach tasze ze towarym, a we drugi – rynka ôd naszyj cery, co ji bōło wtynczos dwa lata. Ôna wszyndy zajrzała, bezto roz by bōła bez tyn gelynder wele schodōw przepadła. Trza bōło dować na nia fest pozōr! Dycki niy wylazła dali jak na drugi sztok, bo jōm nogle nōżki rozbolały i trza bōło ta frelka niyś aż na wiyrch. Za dwa lata to samo bōło ze naszym psiokym, co potym gibko przeros swoja mamulka, a bōł ś niego taki wielgi pies, co to godajōm, że leży na antryju, a ôgon we kuchyni trzimie! Isto to mioł po tym niyznanym tatulku! Bōlo mu Rambo na miano, a przeżył
s nami aże szesnoście lot.
Jedyn roz dałach pozōr, że jak ludzie idōm na torg, co bōł na starym parkingu wele naszygo familoka, czynsto sie nōm do ôkiyn dziwajōm. Jednako u nos nic ciekawego niy boło! Gardiny mieli my dycki czyste a taki same jak u naszych sōmsiadōw, a ōkna pōmyte. To żech se padała, że isto mi sie to zdo, a dałach se s tym pokōj. A dłōgo bych jeszcze we tyj niyświadmości żyła. Ale jedyn roz we sobota kole połednia kapłach sie, że ôstoł mi yno kōnsek chleba, Bezto już na ôstatni mōmynt poleciałach na torg. Ta baba, coch jōm znała ze widzynio, już zawiyrała budka ze chlebym, ale kōnsek mi jeszcze ze swojigo ôdkroła, coby my głodni bez niydziela niy lotali, a na koniec sie mie spytała:
–Wy isto bydziecie wiedzieli, kery miyszko we A-klatce, we tych drugich ôknach, bo tam sztyjc wysiaduje tako boroka stareczka we chustce. Isto jom sam do miasta ze wsi prziwioźli, a teroz sie jōm gańbujōm ludziōm pokozać!
– To jo tam miyszkōm – ôdpedziałach – ale my żodnej stareczki niy mōmy! Moja mamulka, co do nos czasym przidzie, je jeszcze doś modo, a we chustkach niy chodzi. Toście sie musieli paniczko ôszydzić…
– Ale podziwejcie sie sami, zaś tam je! – przerwała mi ta baba a pokozała rynkōm na nasze ōkna.
Jo dźwigła gowa i tyż żech jōm zaroz uwidziała: rychtik starka we chustce! To jednako bōł nasz pies Rambo, a na łebie ni mioł chustki yno krōtko gardina, co jak chustka na nim wyglōndała! A zaczłach sie we głos śmioć!
Jako sie potym ôkozało ô naszyj starce już poła ôsiedlo wiydziała, a nikerzi zamiarowali iś na nos do pōmōcy społecznyj na skarga!

Komentarze

Dodaj komentarz