Grziby do rechtora  cz. 3

Szkolorze yno udowali, że sie go bojōm, a biegym skoczyli we nojbliższe krzoki. Zamiarowali ś nich poôbserwōwać, co tyż pōn rechtōr bydzie teroz sam robiył! Ale jeszcze sie dobrze niy skryli, kej usłyszeli straszny wrzask. A zaroz potym jakiś chopski głos zaczōn strasznie klōnć. Ôni zaroz wiydzieli, co to znaczy: pōn rechtōr trefiył na tyn grzib posadzōny we gōwnie! Modsze dziecka fest sie wylynkali, a pognali prosto dō dōm. Ôstoł yno Francik, a ze swoji kryjōwki dowoł pozōr, co dali bydzie robiył pōn rechtōr! A ôn skokoł po łōnce, jak niy przimierzajōnc koza a wyciyroł rynce do swojich nowiutkich galot!
Na drugi dziyń niy bōlo lekcyji , bo jako godoł sōm pōn kerownik szkoły, pōn rechtōr sie na grzibach przeziōmbiył, we wieczōr gorōnczki dostoł i sie fest rozniymōg, ale synczyska wiydzieli, że paść, co jōm na niygo wyrychtowali zrobiyła swoji! Bazmała Józik ôd kowolōw widzioł, że we szkolnej zegrōdce na płōnce wisiały rechtōrski galoty, a ze nogawic kapała im woda!
– Jak ôd nich zawioło – godoł Józik
– to śmierdziało: choby tchōrza rozwalył, abo jakby jich jaroszek posroł ...
– My znōmy tego jaroszka! –wrzaskli ôroz wszyski synki. – Francik je tymu gizdowi na miano!
Roztōmili, to jeszcze ni ma koniec tyj historyje. Synczyskōm sie „upiykło”, bo pōn rechtōr po tyj chorobie już do szkoły nazōd niy prziszoł. Pojechoł bezmała do swoji chałpy, co bōła kajś we Polsce, flyjgować swojigo starego ôjca, chocioż przōdzi żodnymu ō tym starziku ani niy spōmnioł! A za niego prziszła modo rechtorka.
Musza Wōm padać, że te synczyska niy byli zaś tacy źli, bo jich dłōgo jeszcze sumiyni napasztowało, że za fest tego chopa pokorali, ale nic sie już niy dało ze tym zrobić!

Ps. Dziynkuja panoczkowi Alojzowi Zimōńczykowi za pōmōc we ślōnski korekcie.

Komentarze

Dodaj komentarz